Information » la philanthropie sur le campus

Op weg naar zwangerschap, had ik de strijd verhard voor wat lijkt op de heilige overgangsrite voor alle moeders: maatschappelijk oordeel. Ik ging ervan uit dat het meeste hiervan te maken zou hebben met het voortzetten van mijn actieve levensstijl in de bergen, inclusief ski?n en trailrunning, meestal alleen - en, natuurlijk, heb ik zeker enkele opmerkingen ontvangen. Maar waar ik niet op voorbereid was, was het gevoel dat ik niet genoeg deed. Dat mijn kilometerstand en tempo vanaf het begin drastisch zouden worden verlaagd. Dat mijn motivatie om door te zetten als ik me rot voelde en pijn deed bij elke stap, zou afnemen. Dat mijn eigen artsen me zouden vertellen dat ik meer moest sporten en dat zwangerschap geen excuus was om 'voor twee te eten'. Dat in plaats van eindelijk te worden ontheven van een onophoudelijke obsessie voor het lichaamsbeeld, het zelfs erger werd. Veel slechter.

Ik ben slim genoeg om te weten dat wij vrouwen in alle soorten en maten zijn en dat de Instafamous van de wereld goed thuis zijn in de waarde van goede verlichting en flatterende hoeken. Maar aangezien ik nooit zwanger ben geweest, had ik geen idee dat dit concept ook van toepassing zou zijn op het zwangere lichaam van vrouwen. (Nogmaals met het 'fuck toegepast leren / blinde hoop kiezen'-ding.) De foto's die ik altijd had gezien van zwangere vrouwen, en met name zwangere atleten, hadden betrekking op een verder fit lichaam Nike Air Pegasus 83 Uomo met een perfect ronde, kleine bult aan de voorkant. Ik nam gewoon aan dat ik er zo uit zou zien, omdat ik ook fit was om de hele beproeving in te gaan. Toen ik merkte dat ik een klonterige, hobbelige buik en gigantische, slappe torpedoborsten had, was ik geschokt. “Ik kijk vet niet zwanger” en “hoe weet ik dat het een hobbel en niet alleen extra gewicht” waren werkelijke Google-zoekopdrachten. Door mij. "Waarom heeft mijn bult een plooi" leidde me zelfs naar het concept van een "B-Belly" versus een "D-Belly" en van daaruit bracht ik een goede 5 weken door, ervan overtuigd dat obesitas de ware natuurlijke staat van mijn lichaamstype was en de enige manier waarop ik het zo lang had vermeden, was door mijn hobby om ultramarathons te lopen.

Tot overmaat van ramp kwam ik tijdens de zwangerschap gewapend met inspiratie van atleten Nike Air Max 95 Mens die ik bewonderde. Vrienden die 50-60 mijl per week hadden getraind en met succes bleven racen terwijl ze zwanger waren, professionele atleten die zich voorbereidden op de Olympische Spelen door zwangerschap, andere ultra-hardlopers die trainingen in 7:30 tempo vastspijkerden met schattige, kleine hobbels voor de rit. Mijn verloskundige vertelde me een van haar andere pati?nten werd het trainen voor een marathon. Een andere lokale hardloper won een 50k terwijl hij slechts een paar dagen verder was dan ik. Mijn brein wilde proberen deze dingen te doen, maar de realiteit was dat als ik veel meer dan 9 of 10 mijl per keer rende, ik bijna kreupel was voor de komende dagen - mijn heupen doen zo erg pijn dat ik niet eens rechtop kon staan. Kort daarna verloor ik de wil om zelfs verder te willen rennen, omdat de hele training altijd een Adidas Tubular Femme worsteling was. Ik kon niet ademen, en het deed overal pijn, en er was geen greintje vreugde in. Maar elke keer dat ik de realiteit van mijn eigen, persoonlijke zwangerschap benaderde, kon ik het niet helpen dat ik me afvroeg of ik alleen maar excuses verzon. Misschien had het zo moeilijk moeten zijn. Misschien zou het zo erg zijn. En misschien was ik gewoon lui.

Ik doe graag mijn best in dingen. Het 'oude college proberen' voor mij omvat een volledige cursusbelasting, D1 atletiek, campusfilantropie, training voor mijn eerste marathon en zo radeloos zijn na mijn eerste B dat mijn vader me moest troosten. (Het was in een subjectieve kunstles, maar tot op de dag van vandaag bezorgt het me nog steeds problemen.). Ik schrijf dit minder toe aan een persoonlijkheid van het A-type en moet overal de beste in zijn, en meer aan een Adidas Superstar Herren diepgewortelde angst die mijn activiteit lijkt te doordringen. Zou het concept beter zijn geweest als ik tot 02.00 uur op mijn werk was gebleven in plaats van om middernacht naar huis te gaan? Was het slim om deze week mijn kilometerstand te verlagen of was ik gewoon een zakje? Ik denk dat ik over het algemeen gezond eet, maar ben ik echt als ik niet het gevoel heb dat ik opoffer? Ik word gedreven door mijn eigen schuldgevoel in de mogelijkheid dat ik op elk moment niet al het mogelijke doe om mijn volledige potentieel te bereiken.